Wat wij kennen als social media is eigenlijk social distance media. Contact op afstand, via een verre satelliet. Je gezicht is teruggebracht tot een foto. En de wereld is teruggebracht tot een schermafbeelding of een film. Toen social media opkwamen, waren er veel mensen die het maar niks vonden om die reden.
Ze vonden het contact onpersoonlijk. Niet echt dichtbij. De individualisering liep nu echt uit de klauwen, zo werd er gezegd. Social media zouden van ons allemaal losse moleculen maken, die af en toe van zich lieten horen met een selfie of ander bericht. Maar niets bleek minder waar. Mensen leerden elkaar kennen via sociale media en wilden elkaar vervolgens ook in het echt ontmoeten. Over de landsgrenzen heen. Oude liefdes hervonden elkaar op Facebook, jonge activisten kwamen met elkaar in contact en besloten samen de straat op te gaan om voor hun ideaal te strijden. Twitteraars organiseerden Tweetups met hun tot dan toe onbekende volgers.
Social media verkleinen dus eigenlijk de distance, want mensen zijn ongeneeslijk sociaal. We hebben allemaal behoefte aan contact. Mensen zijn ook nieuwsgierig: wanneer we meer van iets of iemand weten, dan zijn we betrokken en leven we mee.
Bij Gloedcommunicatie zien we dat gebeuren bij de Facebookpagina van de renovatie van de Waalbrug. In de ruim twee jaar dat wij deze pagina onderhouden voor Rijkswaterstaat zijn er al vele leuke interacties geweest met de volgers van deze pagina. Een nog grotere kring van mensen geeft geen commentaar, maar krijgt passief wel alle berichtgeving mee. Zo worden niet alleen de iconische brug, maar ook de renovatie ervan gedragen door een grote groep gebruikers van deze hoofdverkeersader.
Want sociale media verkleinen de afstand. Ze roepen het verlangen op naar contact, naar ontmoeting. In deze tijd, waarin we elkaar niet in het echt mogen zien en aanraken, is dat voor iedereen voelbaar. En tot de dag komt dat we, misschien wel een beetje onwennig, weer tegenover elkaar staan, houden onze social distance media dit verlangen in stand.
